Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024
Πεζοπορικές Διαδρομές | Θεσσαλία | Μαγνήσια
Ν. Μαγνησίας

Η ιστορία της Μαγνησίας και του Πηλίου

Η Μαγνησία εκτείνεται στην ανατολική πλευρά του θεσσαλικού κάμπου προσφέροντας στην ηπειρωτική χώρα μία ασφαλή έξοδο προς τη θάλασσα σε στον κόλπο του Παγασητικού.
Η καίρια γεωγραφική θέση της περιοχής στο άξονα βορρά – νότου της ελληνικής χερσονήσου, προσείλκυε κατά την αρχαιότητα όλους τους επίδοξους κατακτητές αλλά και νομάδες που κατευθύνονταν προς τη νότιο Ελλάδα.
Η γειτνίαση εύφορων εδαφών και θάλασσας απετέλεσαν ένα ισχυρό κίνητρο κατοίκησης της περιοχής από την προκεραμική ακόμα νεολιθική περίοδο (7.000 π.Χ.).
Τα πρωτοελληνικά φύλα που άρχισαν να φτάνουν από το 2.500 π.Χ, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Θεσσαλικού κάμπου και της Μαγνησίας. Πελασγοί, Λέλεγες, Αίμονες, Μινύες Δόλοπες κ.λ.π ήταν μερικά από τα φύλα αυτά που υπήρξαν ο πυρήνας των Ελληνικών φύλων που επικράτησαν στην Ελληνική χερσόνησο μέχρι σήμερα.
Από τους δεκάδες νεολιθικούς οικισμούς της περιοχής ξεχωρίζουν οι οικισμοί Σέσκλο και Δίμηνι, 10 και 7 χλμ. δυτικά του σημερινού Βόλου. Οι δύο οικισμοί υπήρξαν από τους σημαντικότερους νεολιθικούς οικισμούς όχι μόνο της περιοχής αλλά και ολόκληρης της αρχαίας Ελλάδας. Τα εντυπωσιακά ευρήματα του Σέσκλου επέτρεψαν στους αρχαιολόγους να μιλάνε για τον πολιτισμό του Σέσκλου.
Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, το 5.000 π.Χ , 3 χλμ. ανατολικά του Σέσκλου δημιουργήθηκε ένας εξίσου σημαντικός νεολιθικός οικισμός, το Δίμηνι, το οποίο κατοικήθηκε για 4000 χρόνια μέχρι και το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου, το 1100 π.Χ. Οι Μάγνητες υπήρξε ο λαός που μέχρι την κάθοδο των Δωριέων κατείχε τα παράλια του Πηλίου και του Παγασητικού κόλπου.

Μυθολογία

Στην περιοχή της Μαγνησίας και του Πηλίου κατά την ελληνική μυθολογία διαδραματίστηκαν δεκάδες μύθοι.
Το βουνό του Πηλίου κατά την αρχαιότητα ήταν ένα βουνό δασοσκεπές και ακατοίκητο. Διασχίζοντας ακόμα κανείς σήμερα τα πυκνά του δάση μπορεί να φανταστεί την εικόνα που θα παρουσίαζε εκείνη την εποχή όταν δεν υπήρχαν ανθρώπινες δραστηριότητες και όταν τα δάση του δεν είχαν, κατά μεγάλο μέρος, αντικατασταθεί από τις σημερινές ορεινές καλλιέργειες.

Η σύγκρουση των Λαπιθών με τους Κένταυρους αναπαραστάθηκε στο δυτικό αέτωμα του ναού του Διός στην Ολυμπία.
Σε ένα τέτοιο ακατοίκητο περιβάλλον τοποθέτησαν οι αρχαίοι τους μυθικούς Κένταυρους (άλογα με κορμό και κεφαλή ανθρώπου).
Οι Λαπίθες υπήρξε ένας μυθικός λαός που κατοικούσαν στο Πήλιο. Κατά τη διάρκεια μιας πρόσκλησης του Δία, ο Ιξίονας γιος του βασιλιά των Λαπιθών Φλεγύα, έκανε άσεμνες προτάσεις προς την Ήρα. Όταν ο Δίας αντιλήφθηκε τη ανάρμοστη συμπεριφορά του μεθυσμένου Ιξίονα δημιούργησε ένα είδωλο της Ήρας, που ήταν σύννεφο με μορφή αλόγου. Από την παράδοξη αυτή ένωση αυτή γεννήθηκε ο πρώτος Κένταυρος και δημιουργήθηκε η φυλή του.
Οι δύο φυλές (Κένταυροι και Λαπίθες) αν και είχαν κοινό γενάρχη τελικά συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Οι Κένταυροι ήταν προσκαλεσμένοι στο γάμο του βασιλιά των Λαπιθών Πειρίθου, γιου του Ιξίονα, όταν κατά τη διάρκεια του γλεντιού επιχείρησαν ν΄ απαγάγουν τις όμορφες Λαπιθίδες. Στη σύγκρουση, που ακολούθησε επικράτησαν οι Λαπίθες. Οι Κένταυροι όμως ανασυντάχθηκαν και κατάφεραν τελικά να επικρατήσουν στους Λαπίθες που κατέφυγαν στη Φολόη της Πελοποννήσου.
H γνωστότερη απεικόνιση του μύθου αυτού έγινε στο δυτικό αέτωμα του ναού του Διός στην Ολυμπία, που βρίσκεται σήμερα στο μουσείο του χώρου.

Ο σπουδαιότερος των Κενταύρων, υπήρξε ο σοφός Χείρωνας, που ζούσε σε μια σπηλιά στο Πήλιο. Ο Χείρωνας υπήρξε παιδαγωγός και δάσκαλος του ιατρού Ασκληπιού, του Ιάσονα, του τρωικού ήρωα Αχιλλέα και πολλών άλλων ηρώων. Ο Χείρωνας λόγω της θεϊκής του καταγωγής μετά το θάνατο του μεταμορφώθηκε και έγινε αθάνατος, δημιουργώντας στο στερέωμα τον αστερισμό του Κενταύρου.

Στην ευρύτερη περιοχή της Μαγνησίας βασίλεψε και ο Πηλέας που η ζωή του σημαδεύτηκε από αλλεπάλληλους φόνους. Γιος του βασιλιά του νησιού της Αίγινας Αιακού, μετά το θάνατο του αδελφού του για τον οποίο θεωρήθηκε υπεύθυνος κατέφυγε στην πόλη Φθία στη Μαγνησία όπου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά Ευρυτίωνα. Η μοίρα του όμως συνδεδεμένη με φόνους καθώς σκότωσε το βασιλιά κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού. Μετά το φόνο ο Πηλέας κατέφυγε στο βασιλιά της Ιωλκού Ακαστο. Τελικά ο Πηλέας μετά από πολλές περιπέτειες συγκρούστηκε με τον Ακαστο και κατέκτησε την περιοχή. Το βασίλειο του, Αχαία Φθιώτις, απλωνόταν από τον Θεσσαλικό κάμπο μέχρι τις Θερμοπύλες που αποτελούσαν ένα φυσικό όριο προς το νότο της τραχιάς Ελληνικής χερσονήσου.
Ο Πηλέας στο Πήλιο ζευγάρωσε με τη Θέτιδα, μία από τις Νηρηίδες, και από την ένωση τους γεννήθηκε ο σπουδαιότερος ήρωας της αρχαιότητας ο Αχιλλέας.

"Το μήλον της έριδος" Η γνωστή αυτή φράση έχει τις ρίζες της στο Πήλιο. Στους γάμους του Πηλέα με τη Θέτιδα στη σπηλιά του Κενταύρου Χείρωνα δεν προσκλήθηκε η Έριδα η θέα της φιλονικίας. Τότε αυτή άφησε να κυλήσει ανάμεσα στις καλεσμένες ένα μήλο πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο "στην πιο όμορφη" . Η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη φιλονίκησαν για ποιαν προοριζότανε το μήλο. Ο Δίας για να σταματήσει η διαμάχη έβαλε κριτή τον πρίγκιπα Πάρι της ομηρικής Τροίας. Η κάθε θεά για να κερδίσει το μήλο προσέφερε τα δικά της δώρα στον Πάρι. Η Αφροδίτη του προσέφερε την ομορφότερη από τις θνητές γυναίκες. Γοητευμένος από την ιδέα ο Πάρις προσέφερε σε αυτήν το μήλο. Η Αφροδίτη τηρώντας τον λόγο της μεσολάβησε ώστε ο Πάρις να ερωτευτεί την ωραία Ελένη, που υπήρξε και η αφορμή για τον Τρωικό πόλεμο.

Στους πρόποδες του βουνού, πιθανόν κοντά στο σημερινό Βόλο στη θέση Παλιά, υπήρξε το βασίλειο της Ιωλκού, συνδεδεμένο με την Αργοναυτική εκστρατεία και τις δυναστικές έριδες για την εξουσία του βασιλείου.

Η Αργοναυτική εκστρατεία. Ο βασιλιάς της Ιωλκού Αίσονας απέκτησε ένα γιο, τον Διομήδη την ανατροφή του οποίου εμπιστεύθηκε στον Κένταυρο Χείρωνα. Ο Χείρωνας εκπαίδευσε τον Διομήδη και του δίδαξε τη βοτανική μετονομάζοντας τον μάλιστα σε Ιάσονα λόγω των θεραπευτικών ικανοτήτων που απέκτησε ο μαθητής του. (ίασις, θεραπεία). Ο Ιάσονας μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης του κατέβαινε από το Πήλιο στην Ιωλκό όταν η θεά Ήρα μεταμορφωμένη σε γριά τον παρεκάλεσε να την περάσει απέναντι το ρέμα του Αναυρου. (το ρέμα βόρεια του Βόλου στην Άνω Μεριά). Στην προσπάθεια αυτή ο Ιάσονας έχασε το σανδάλι του και μονοσάνδαλος πλέον έφτασε στο παλάτι όπου βασίλευε πλέον ο θείος του Πελίας σφετεριστής του θρόνου της Ιωλκού. Ο Πελίας γνωρίζοντας τον χρησμό ότι θα έχανε την εξουσία από τον "μονοσάνδαλο" ανέθεσε στον Ιάσονα μια πολύ επικίνδυνη αποστολή, να φέρει από την Κολχίδα του Πόντου τα λείψανα του Φρίξου και το "Χρυσόμαλλο Δέρας" . Στην αποστολή συμμετείχαν οι επώνυμοι και ήρωες της εποχής όπως ο Θησέας, οι Διόσκουροι, ο Ορφέας και πολλοί άλλοι, ενώ το πλοίο τους η "Αργώ΄΄ με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς είχε το χάρισμα να δίνει οδηγίες και συμβουλές για την αντιμετώπιση των κινδύνων που συναντούσαν.
Μετά την επιτυχή επιστροφή της Αργοναυτικής εκστρατείας νέες περιπέτειες περίμεναν τον Ιάσονα που τον συνόδευε στην επιστροφή του και η Μήδεια η κόρη του βασιλιά της Κολχίδας. Ο Πελίας δεν παρέδιδε την εξουσία και τελικά θανατώθηκε με την παρέμβαση της Μήδειας, από τις ίδιες τις κόρες του. Για να εξαγνιστεί ο Ιάσονας μαζί με τη Μήδεια κατέφυγαν στην Κόρινθο στην αυλή του βασιλιά Κρέοντα. Εκεί νέες περιπέτειες εκτυλίχθηκαν καθώς ο Ιάσονας ερωτεύθηκε την Γλαύκη, κόρη του βασιλιά, που την σκότωσε με δηλητηριασμένο φόρεμα η Μήδεια. Η Μήδεια για να τιμωρήσει τον Ιάσονα σκότωσε τα παιδιά της ενώ ο Ιάσονας είχε και αυτός τραγικό τέλος καθώς τμήμα της πλώρης του πλοίου "Αργώ" αφιερωμένο στο θεό Ποσειδώνα έπεσε από τη θέση του και τον σκότωσε.


Ιστορία

Η έξοδος του διαύλου μεταξύ Μαγνησίας και Εύβοιας προς το Αιγαίο. Δεξιά το ακρωτήριο του Αρτεμισίου και αριστερά το ακρωτήριο Γρίβα Ο μεταξύ τους χώρος (κόκκινο παραλληλόγραμμο) υπήρξε ο χώρος των πολυήμερων ναυμαχιών μεταξύ Ελλήνων και Περσών το 480 π.Χ όπου οι Πέρσες είχαν τεράστιες απώλειες προάγγελος της καταστροφής τους στη Σαλαμίνα μερικούς μήνες αργότερα.
Τα πρώτα ιστορικά χρόνια μετά το 1000 π.Χ στην περιοχή του Παγασητικού κατοικούσαν οι Μάγνητες οι οποίοι κατοίκησαν μόνο τα παράλια, κυρίως από την ήρεμη πλευρά του Παγασητικού και λιγότερο από την πλευρά του Αιγαίου. Οι πόλεις τους πρέπει να ήταν αρκετά ισχυρές και με ναυτική δραστηριότητα καθώς συμμετείχαν στην Τρωική εκστρατεία και αναφέρονται εκτός από τον Όμηρο και από άλλους αρχαίους συγγραφείς, όπως τον Πλίνιο. Οι πόλεις των Μαγνητών έχουν παραμείνει αταύτιστες καθώς περιορισμένες ανασκαφικές εργασίες έχουν γίνει στην περιοχή.
Από τον 6ον αιώνα οι Μάγνητες ελέγχονται από τους Θεσσαλούς που χτίζουν τις Παγασές (απέναντι από το σημερινό Βόλο) σαν επίνειο της πόλης των Φερών (στο σημερινό Βελεστίνο). Το Πήλιο έχει συνδεθεί και με την εκστρατεία του Ξέρξη, κατά της Ελλάδας το 480π.Χ. Στις νότιες ακτές του βουνού στο ακρωτήριο της Σηπιάς καταστράφηκε μεγάλο μέρος του περσικού στόλου από θυελλώδεις ανέμους, ενώ ακόμα νοτιότερα, απέναντι από το Αρτεμίσιο της Ευβοίας, ενεπλάκησαν οι ναυτικές δυνάμεις των δύο αντιπάλων, όπου οι Έλληνες κατάφεραν ν΄ αναχαιτίσουν τον Περσικό στόλο.

Το 353 π.Χ ο Φίλιππος ο Β΄ κατέλαβε όλη τη Θεσσαλία μετατρέποντας τη σε επαρχία του μακεδονικού κράτους
Κατά την ελληνιστική περίοδο και τις διαμάχες που ακολούθησαν το θάνατο του Μεγ. Αλέξανδρου, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής το 293 π.Χ ίδρυσε τη Δημητριάδα στο μυχό του Παγασητικού κόλπου καθιστώντας την πρωτεύουσα του κράτους του που εκτεινόταν από τη Μακεδονία μέχρι την Πελοπόννησο. Πολλοί από τους Μάγνητες εγκαταστάθηκαν στη Δημητριάδα ενώ πολλοί άλλοι κατέφυγαν στο πυκνοδασωμένο Πήλιο δημιουργώντας μικρούς ποιμενικούς οικισμούς.

Το 196π.Χ οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Δημητριάδα απωθώντας τους Μακεδόνες στα πατρογονικά τους εδάφη και ελισσόμενοι διπλωματικά απέδωσαν την ανεξαρτησία των κατακτημένων περιοχών. Κατά τη διάρκεια της σύντομης ανεξαρτησίας τους, οι Μάγνητες δημιούργησαν το "κοινό των Μαγνήτων" για ν΄ αντιμετωπίσουν τους επιθετικούς Θεσσαλούς Αλευάδες.
Μετά την ήττα των Μακεδόνων στην Πύδνα το 168 π.Χ όλη η περιοχή υπήχθη οριστικά πλέον στους Ρωμαίους.
Μετά το χωρισμό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 330μ.Χ η περιοχή υπήχθη στο ανατολικού Ρωμαϊκό κράτος που μεταγενέστερα εξελίχθηκε στο Βυζαντινό.
Η Δημητριάδα αναβίωσε εκ νέου και έγινε έδρα επισκοπής.

Οι βαρβαρικές επιδρομές (396 Γότθοι – 539 Ούννοι) κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας μετά Χριστόν, ερήμωσαν την περιοχή και ειδικότερα το Πήλιο ενώ σλάβικες φυλές αναμίχθηκαν με τους λιγοστούς κατοίκους που απέμειναν.
Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός για να προστατεύσει την περιοχή κτίζει το κάστρο του Γόλου, στη θέση Παλιά του Βόλου, θέση στην οποία πιστεύεται ότι υπήρξε η αρχαία Ιωλκός. Μεγάλες εκτάσεις της περιοχής του Πηλίου παραχωρήθηκαν από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες σε μοναστήρια που δημιουργήθηκαν στην περιοχή.
Στο Πήλιο εγκαταστάθηκαν και επώνυμοι Βυζαντινοί όπως οι Μελλισηνοί (Μαλλιασηνοί) οι οποίοι δημιούργησαν το μοναστήρι της Οξείας Επισκέψεως σε μια έρημη τότε περιοχή γύρω από την οποία αργότερα δημιουργήθηκε το χωριό της Μακρινίτσας. Πιο ανατολικά το μοναστήρι της Παναγιάς της Πορταρέας και της Μονής Προδρόμου υπήρξαν οι πυρήνες για τη δημιουργία του χωριού Πορταριά.

Το εκκλησάκι της "Παναγιάς της Πορταρέας" υπήρξε το καθολικό μονής γύρω από την οποία δημιουργήθηκε το χωριό της Πορταριάς.
Στο Πήλιο δημιουργήθηκε σταδιακά μια μοναστική πολιτεία καθώς πολυάριθμα μοναστήρια απλώθηκαν σε όλο το βουνό. Σε χάρτη της εποχής το Πήλιο εμφανίζεται σαν "Monastir".
Μετά την έλευση των Φράγκων το 1204μ.Χ και την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, η περιοχή του Πηλίου υπήχθη στους Φράγκους, τους Βενετούς και τους Γενουάτες οι οποίοι φαίνεται ότι συγκατοίκησαν με τους Βυζαντινούς.
Η ασφάλεια του Παγασητικού κόλπου υπήρξε καθοριστική για την ανάπτυξη του λιμανιού του Αλμυρού που υπήρξε εκείνη την εποχή το σημαντικότερο λιμάνι της περιοχής. Η έλευση των Τούρκων το 1423 υπήρξε και η γενεσιουργός αιτία για τη δημιουργία της σημερινής μορφής του Πηλίου. Τα πλέον εύφορα μέρη της περιοχής τα κατέλαβαν οι Τούρκοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο κάστρο του Γόλου, δίπλα στο σημερινό Βόλο και στην περιοχή των Λεχωνιών αδιαφορώντας για το υπόλοιπο βουνό.

Οι ντόπιοι αλλά και πολλοί Έλληνες που θέλανε να ξεφύγουν από τον δεσποτισμό των Τούρκων αποσύρθηκαν στα πιο άγονα και δύσβατα τμήματα του Πηλίου δημιουργώντας σταδιακά τους οικισμούς που υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Το Πήλιο διατήρησε την ανεξαρτησία του και μάλιστα το1669 ο σουλτάνος Μεχμέτ.Δ’ "δώρισε" στην μητέρα του 15 από τα χωριά του Πηλίου δίνοντας προνόμια και φορολογικές ελαφρύνσεις. Τα βακούφια όπως ονομάζονταν ήταν προστατευμένα από τις αυθαιρεσίες των τοπικών αρχών.
Οι Πηλιορείτες άρχισαν ν΄ αναπτύσσονται, το θαλασσινό εμπόριο ανθούσε, σχολεία χτίζονταν και το Πήλιο σταδιακά μεταβαλλόταν σε χώρο οικονομικής αλλά και πολιτιστικής ανάπτυξης, ξεχωρίζοντας από την υπόλοιπη σκλαβωμένη Ελλάδα. Η παραγωγή του μεταξιού υπήρξε μία από τις σημαντικές δραστηριότητες της περιοχής μαζί με την ναυτιλία και το εμπόριο.

Η αυτοδιοίκηση της περιοχής προσείλκυσε πολλούς κατατρεγμένους Έλληνες απ΄ όλη την Ελλάδα. Οι Ηπειρώτες που εγκαταστάθηκαν στο Πήλιο άριστοι τεχνίτες της πέτρας συνεισέφεραν για τη δημιουργία της μοναδικής αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας του Πηλίου όπου σπίτια, καλντερίμια, γεφύρια, κρήνες και πέτρινες κατασκευές ταιριάξανε αρμονικά πνιγμένα σ’ ένα καταπράσινο περιβάλλον.
Κατά την προεπαναστατική περίοδο ο Ρήγα Φεραίος ή Βελενστιλής (Αντώνης Κυριαζής) σπούδασε στη Ζαγορά ενώ εργάστηκε σαν δημοδιδάσκαλος στο χωριό Κισσός του Πηλίου πριν αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη και τη Βιέννη.
Γνωστά σχολεία της εποχής υπήρξαν της Ζαγοράς του Κισσού των Μηλεών και άλλα, ενώ συγχρόνως δημιουργήθηκαν και αξιόλογες βιβλιοθήκες.

Το 1821 η έκρηξη της επανάστασης στη νότια Ελλάδα παρέσυρε και το Πήλιο. Στην εξέγερση ηγήθηκε ο ιερωμένος Ανθιμος Γαζής που καταγόταν από τις Μηλιές. Μετά από μία μακρά διαμονή στην Πόλη και στην Βιέννη ο Γαζής μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Επιστρέφοντας στο Πήλιο γύρω του συσπειρώθηκαν οι αρματολοί της περιοχής και τον Μάιο του 1821 κήρυξαν της επανάσταση. Γρήγορα όμως ο Δράμαλης, ο πασάς της Λάρισας, έπνιξε την επανάσταση στο αίμα. Οι μικρές ομάδες αντίστασης που παρέμειναν ακόμα επί δύο περίπου χρόνια αποδεκατίσθηκαν από τα στρατεύματα του Κιουταχή. Το 1854 ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια απελευθέρωσης αλλά και αυτή απέτυχε καθώς δεν υπήρξε καμία βοήθεια από την ελεύθερη Ελλάδα.
Ερειπωμένα κτίσματα στην Άνω Κερασιά του Πηλίου που χρησίμευσαν σαν αρχηγείο του ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.
Το 1878 με αφορμή τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο ξέσπασε στο Πήλιο μια καλύτερα οργανωμένη επαναστατική κίνηση. Στις μάχες που πραγματοποιήθηκαν στη μονή Σουρβιάς και έξω από τη Μακρινίτσα, οι Έλληνες πέτυχαν σημαντικές νίκες εναντίον των Τούρκων. Οι επαναστατικές αυτές κινήσεις έδωσαν το έναυσμα ώστε το 1881 η Θεσσαλία να ενσωματωθεί οριστικά στην Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ο ΕΛΑΣ δραστηριοποιήθηκε έντονα στην περιοχή, με έδρα το χωριό Άνω Κερασιά στο βόρειο Πήλιο. Σε αντίποινα οι Γερμανοί έκαψαν πολλά χωριά του Πηλίου.

Τις τελευταίες δεκαετίες το Πήλιο έχει αναδειχθεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς. Η μικρή του απόσταση από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα της περιοχής, που όλο το χρόνο την επισκέπτονται χιλιάδες επισκέπτες. Οι επισκέπτες το χειμώνα απολαμβάνουν με τα σκι τους τις χιονισμένες πλαγιές του βουνού, το καλοκαίρι τις υπέροχες παραλίες του, ενώ την άνοιξη και το φθινόπωρο γνωρίζουν την μοναδική και πλούσια φύση του. Οι περισσότεροι κάτοικοι του βουνού παράλληλα με τα γεωργοκτηνοτροφικά τους επαγγέλματα ασχολούνται και με τον τουρισμό.

 

Προηγούμενο:
Επόμενο:
 
  EnglishGermanSpanishFrenchItalian  
  :: Ν. Μαγνησίας
 
Εισαγωγή
Στοιχεία του νομού Μαγνησίας
Τα βουνά του νομού Μαγνησίας
Η ιστορία της Μαγνησίας και του Πηλίου
Βιβλία για το νομό Μαγνησίας
Natura Μαγνησίας-Σποράδων
 
  :: Πεζοπορ. Διαδρομές Νομού
  :: ΦΩΤΟΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
  :: ΜΕΛΗ
  Διαφημιστείτε στο pezoporia.gr | Συντελεστές | Links
  Created by Nidus Co. (c)2004